JESUITISSAE

JESUITISSAE

Ordo Religiosatum in Eccl. Rom. in Italia et Belgio caput exserens, ab Urbano VIII. abolitus est, Bullâ Id. Ian. A. C. 1630. editâ: In nonnullis Italiae, sic illa, et Ultramontanis partibus certae mulieres, Iesuitissarum nomine assumpto, cicra ultam iedis Apostolicae approbationem, ab aliquot Annis in unum convenire solitae, vitae religiosae praetextu, peculiarem et distinctum a ceteris habitum usurparunt, aedificia in Collegiorum formam redgeêrunt, domos probationum erexêrunt, in eisque superiorem indito Praepositae titulo, et attributis sacultatibus bene visis constituêrunt, in illiusque manibus paupertatis, castitatis et oboedientiae vota ad instar, sollemnium emittere, clausuraeque legibus no adstrictae pro libitu divagari, ac. specie salutis animarum promovendae, alia permulta sexus et ingenii imbecillitati, et modestiae muliebri ac virginali praesertim pudort, mini me convenientia attentare et exercere consuevêrunt. Sectam igitur illam, seu arrogantem, contumacem, sanae doctrinae adversam, Zizaniam denique in agro. Domini pullulantem, ac proinde radictius exstirpandam, de consilio Cardd. ac haereticae pravitatis Inquisitorum, se penitus suppressisse, redegisse in nihilum, aeternae abolitioni subiecisse, ac a corpore sanctissimae Eccl. amputâsse, sub excommunicationis poena Pontifex declarat. I. Henric. Heidegger. Hist. Pap. §. 235. Originem Ordinis ita enarrat Wilsonus, Hic ordo, inqutens, natus est per quandam Wardam et Tuittiam, Anglicas feminas, in Flandria. Atque illae quidem Ignatianam vestem induêrunt, excitatae — per P. Gerhardum Rectorem Collegii Leodii, P. Flaccum, P. Morum, at P. Singleton, P. Benefield, aliique se opposuêrunt, nec voluêrunt illas sua cum benedictione, ite, praedicate, dimittere: nam ipsarum consilium crat, Euangelium praedicare suis femellis in Anglia. At brevi Warda, Papali indulgentiâ evasit Mater Generalis circiter 200. Domicellarum, quas emisit quaquaversum ad praedicandum etc. Ast eas supprimere coactus fuit postea Ubranus VIII. Vide eum Hist. Iacobi 1. ad A. C. 1620. IESUPOLIS, vulgo IESUPOL opp. munitum Poloniae, cum arce, in Podolia et in limite Pocuciae, in sinistra Bistris fluentis ripa.